Akita inu to japońska rasa psów, która była obecna na Wyspach Japońskich już przeszło pięć tysięcy lat temu. W różnych regionach Japonii mieszkańcy hodowali psy różnych ras. I tak w okolicy miasta Odate w prefekturze o nazwie Akita, Japończycy hodowali psy używane do polowań na dziki, jelenie, niedźwiedzie. Był okres w dziejach Japonii, że takie psy do polowań mógł posiadać tylko Szogun – psy te były określane jako „średniej wielkości pies na niedźwiedzie Akita-Matagi”. Matagi Inu („inu” jap. „pies”) był wykorzystywany do tego, aby dogonić zwierzynę i utrzymać ją w jednym miejscu do czasu, aż nie przybędzie myśliwy, który zastrzeli zwierzę. Ciekawostką jest to, że akity polowały w parach pies i suka.

Akity brały też udział w walkach psów organizowanych w wielu regionach Japonii. Walki psów były rozrywką zbierającą dużą publiczność i oczywiście były też dochodowym interesem dla wielu rodzin hodujących akity do walk. Przez ten niechlubny proceder akity mało co nie wyginęły. Ale dzięki wspomnianemu już Hachiko Japończycy zainteresowali się na nowo hodowlą akit.

Przetrwanie tej rasy było niełatwe, ponieważ z kolei w czasie II wojny światowej ich futra zostały docenione jako materiał na płaszcze dla wojska. Ale ostatecznie zdołano uchronić te piękne psy przed wyginięciem. Pierwsze psy tej rasy pojawiły się w naszym kraju dopiero kilkadziesiąt lat temu, a jej popularność rośnie od tamtego czasu. Akity zajmują, bardzo ważne miejsce w japońskiej kulturze, sztuce i mitologii. Są częścią japońskiego dziedzictwa kulturowego.

To trudne pytanie, a może nie pytanie jest trudne, lecz raczej odpowiedź. Każdy opiekun akity z pewnością wymieni różny zestaw jej cech. Do tego oczywiście każda akita ma cechy osobnicze, jedna wcale nie szczeka, ale kopie dziury w ogrodzie, a druga na odwrót. Ale ogólnie trzeba wiedzieć, że to jaka jest akita jest wypadkową kilku „plików wsadowych”:

1. ogólny charakter rasy
2. cechy nabyte genetycznie po rodzicach
3. socjalizacja, wychowanie i szkolenie

Przede wszystkim trzeba zrozumieć, że charakter akity wynika z przynależności tej rasy do psów pierwotnych. Charakter szpiców azjatyckich, do których należy akita, został ukształtowany przez inną niż nasza kulturę cywilizacyjną, w której nie było miejsca na sentymenty. Akita sama musiała podejmować decyzje, żeby przetrwać, stąd wykształciła cechy takie jak odwaga, czujność, obrona terytorium i samodzielne decydowanie (odbierane czasem jako upór). Ogólnie to piękne cechy psa, bo skłaniają do poszanowania jego niezależności, ale jednocześnie dzięki temu tworzy się z naszą akitą mocna i wzajemna więź emocjonalna. Akita jest psem niezwykle inteligentnym, co wyraża się w instynktownym wyczuwaniu zachowań, mowy ciała czy stanów duszy, co nie oznacza, że nauczy się z Tobą grać w szachy (tak jak my żartowaliśmy sobie wioząc do domu naszą pierwszą akitę). Akicia inteligencja jest z drugiej strony pewną słabością, bo np. akita bardzo przywiązuje się do opiekuna i cierpi gdy go straci (zostanie sprzedana, oddana itp.) ale nie daje tego po sobie poznać. Może się nawet z tego stresu pochorować...

Akita to pies domowy, rodzinny, lojalny i przywiązany do ludzi, z którymi się wychował. Wobec obcych zaś zachowuje powściągliwość, są akity, które okazują wylewną czułość, ale na ich warunkach, więc buziaczki owszem, ale w przypadku bliższych spoufaleń mogą okazać co najmniej niezainteresowanie. Może się też zdarzyć, że psu się odmieni, że pies kochający wszystkie dzieci nagle przestanie być zachwycony kontaktem z 2-3 letnim ludzkim berbeciem. Jeśli chodzi o swoje dzieci, to dobrze wychowana i socjalizowana akita nie stanowi dla nich żadnego zagrożenia. Jednakże na wzajemne kontakty tych dwojga należy uważać. Akitę mogą drażnić "obce" jej małe dzieci, szczególnie ich ruchliwość i hałaśliwość. Nie wolno więc doprowadzać do sytuacji, żeby dzieci te spoufalały się z naszą akitą i to zarówno w domu, jak i poza nim, np. na spacerze. Ale ogólnie akita nadaje się do domu z dziećmi – jeśli wychowasz swoje dziecko, to z pewnością poradzisz sobie z akitą :)

Jak twierdzą niektórzy akita to najbardziej koci pies na świecie. Potrafi np. przesypiać do 16 godzin na dobę. Kocią cechą jest również to, że lubi usystematyzowany tryb życia, co nie oznacza, że będzie się czuła zagubiona w całkowicie jej nieznanych, ekstremalnych warunkach. Ogólnie akita dostosuje się do każdych warunków i trybu życia opiekunów. To jest fajne, bo jeśli pan akity jest domatorem, akitka chętnie będzie chętnie spała przy jego nogach lub nawet na kanapie. A jeśli pan lubi wędrować po górach czy biegać, akita z radością dotrzyma mu kroku (choć nie potrzebuje dużo ruchu jak np. husky).

Akita ma wrodzony instynkt stróżujący i obrony terytorium. Jeśli mamy już doświadczenie w zajmowaniu się psami lub szukamy psa o wyrazistym charakterze, który będzie towarzyszem i stróżem, to akita nadaje się do tych ról znakomicie. Musisz również mieć świadomość, że akita w Japonii była wykorzystywana jako pies myśliwski i instynkt ten ma bardzo silnie zakorzeniony w psychice. Jeżeli nie chcesz mieć problemów, to musisz zapomnieć, że Twój piesek wybiega się w lesie, czy na łące, ponieważ jest to dla niego teren łowiecki. Puszczony luzem może przemienić się w groźnego kłusownika. Faktem jest również to, że ma doskonale rozwiniętą orientację i nigdy się nie zgubi w obcym dla siebie terenie.

To pies, który raczej nie toleruje w swoim otoczeniu innych psów oraz innych zwierząt. Akita poluje na obce koty i mniejsze psy jeśli nie przyjaźni się z nimi od dzieciństwa. Z większym przeciwnikiem bezpardonowo wejdzie w konflikt, który może się skończyć poważną bójką na śmierć i życie. Jeżeli masz już inne zwierzęta w domu (psy, koty lub inne stworzenia), to wprowadzenie małej akitki nie powinno stwarzać problemu. Natomiast, może być problemem, gdy do rezydenta (domownika) akity wprowadzić zamierzamy nowe zwierzę, nie jest to jednak niewykonalne - nam się udało wprowadzić dwa małe koty przy 3 akitach.

Dobrze wychowana i socjalizowana akita nie może być agresywna! Psy agresywne w stosunku do ludzi bezwzględnie wyklucza się z hodowli, ponieważ agresja jest wysoce dziedziczna. Zanim jednak nazwiesz zachowanie Twojego pupila agresywnym potrzebujesz dobrze poznać jego komunikaty i mowę ciała. Psy codziennie wysyłają do otoczenia szereg sygnałów, jeśli dobrze poznasz swoją akitę zobaczysz, że szczerzenie zębów w pewnych okolicznościach nie jest bynajmniej ostrzeżeniem, tylko uśmiechem, a machanie ogonem z kolei może zapowiadać atak, a nie chęć zabawy.

U młodych akit agresja często związana jest z nadpobudliwością, a ta z kolei może wynikać z dojrzewania i działalności hormonów. W pozostałych przypadkach pies (każdy pies) może stać się agresywny na skutek strachu, dominacji, instynktu obronnego, jak również obawy przed karą, wreszcie zachowania agresywne mogą wyniknąć z choroby, bólu czy dyskomfortu. Ważne jest by zadziałać od razu i skutecznie, bardzo też przyda się w takich przypadkach pomoc fachowca behawiorysty.